- صد و بیست و یکم -

پرستو که باشی
جهان‌ مال تو خواهد بود
کوچ می‌کنی، اوج می‌گیری
...
زندگی می‌کنی




[یوسف رجبی]

- صد و نوزدهم -

اینجا ثانیه های سنگینی دارد
بر وزن جاذبه ‌های بی تعادل
و گردی زمین دروغ است
کوه‌ها هیچ وقت به هم نمی‌رسند
و آدم‌ها ...

هرگز!!!

تنها برای خودت عاشقانه بباف
ای زمینی شده‌ی تبعیدی


[یوسف رجبی]

- صد و هجدهم -

در انزوای زمان
جایی میان بازوانت
من؛
خوشبخت ترین تبعیدی جهانم



[یوسف رجبی]

- صد و هفدهم -

باز هوای بد و من
حال خراب و می و مستی ..

چه کنم ؟؟؟؟!!!!



[یوسف رجبی]

- صد و پانزدهم -

دلم تنگ است ...

بیچاره ماهی!!!!




[یوسف رجبی]

- صد و یازدهم -

می‌بارد
بر خشکی زمین
بر دل‌های خشک
بر روح بی‌مهر مردمانی
که سال‌هاست
مهربانی را از یاد برده‌اند

همچنان ببار
ببار و بیاموز
ای آسمانی‌ترین برف روز‌های سردم


بهمن ماه 96

- صد و دهم-

آنقدر در کودکی‌ام غرق شده‌ام
که هیچ غواصی مجال تجاتم نیست

و نور هیچ فانوسی
عمق دریای من را
روشن نخواهد کرد

در این میان
مرغان ماهی خوارند که
بر بستر صورتم می‌کوبند

و از سفره دلم
ماهی‌ می‌چینند

ماهی‌‌های قرمز کوچک تنهایی...


[یوسف رجبی]

- صد و نهم -

سالها از نیامدت گذشته
دیر شده‌ای
"انتظار" همانند کودکی عجول
پاهایش را بر زمین می‌کوبد
رسیده شده‌ای

ای شراب کهنه در پستو
جامی باش بر عطش این کهنه سوار
میخواهم کمی زندگی را بتازم
...
زودتر بیا



[یوسف رجبی]

صد و دوم

امروز بعد از مدت ها آمده‌‌ام

تا به یاد بیاورم آنچه‌را که

گذشت

که هست

که خواهد بود

و مدام و پی در پی

عقربه‌های ساعت‌ام را

به روی نیک‌بختی

کوک خواهم نمود

[یوسف رجبی]

- صد ام -

نمی دانم اندوهم را

پشت کدام لبخند پنهان کنم

که اشکی نیوفتد

که دستی نلغزد

که جانی نمیرد

...

روزگار بی انصافیست

[ یوسف رجبی]