- سیزدهم -

همه چی برای نواختنت جور بود،
جز تو 
که سرابی بیش نبودی ،
نُت‌هایم همه فالش نوشته شده اند 
و من 
هنوز اندرخم یک کوچه‌ام ، 
کوچه‌ای بنام ‫#‏دلتنگی‬

[یوسف رجبی]

- دوازدهم -

صبح ها 
از چشمانت جان میگیرم و تا امتداد شب
عاشق می‌شوم
هر روز طول این رودخانه را 
بر خلاف آب
خواهم زیست

[یوسف رجبی]

- یازدهم -

فلسفه بافی نکن , 
دنیای ماهی آکواریومی 
همون حصار شیشه ای دورشه. 
حالا 
بزرگ و کوچیک بودن جهان دور شیشه 
واسش فرقی نمیکنه

[یوسف رجبی]

- دهم -

باور کن 
زمین را؛
با همین کلمات قصار ماجوج،
با همین لطافت بارش باران،
تنهایی کنار پنجره،
شُر شُر باران؛

‫#‏می‌طلبد‬

[یوسف رجبی]

-نهم-

بر خانه دلم آشیانه ساخته 
این بوف سیاه
خرابه که باشی 

شوم‌ها در تو زندگی خواهند کرد

[یوسف رجبی]

- هشتم -

چقدر راحت می بافیم، 
بزرگ می کنیم
خاطره می سازیم
آرزوهایی را که محال می دانستیم
مثل ماهی قرمزی
در عمق تنگ کوچک طاقچه

[یوسف رجبی]

- هفتم -

سلامی که در دهان ‌می‌خشکد
به نگفتن‌ها، 
و چشمی که گویا 
هیچوقت نای دیدن داشتن نخواهد داشت؛
از تو چه پنهان، 
بی دردسر 
خیال بافی می‌کنم
از تو
بر حاشیه دفتر قدیمی‌ام

[یوسف رجبی]

- ششم -

گاهی به چشم خود
می‌بینم
که چطور آرزوهایم تباه می‌شوند
ذره ذره جان می‌دهند
زنده به گور می‌شوند
و مرگ یک انگیزه را
میهمان تفکرات موهم من خواهند کرد

[یوسف رجبی]

- پنجم -

از تو چه پنهان هوا برم داشته است
وقتی از زمین دل کندم
هوایی شدم

...

[یوسف رجبی]

- چهارم -

نه تو لیلی هستی 
و نه من مجنون , 
ریشه این ‫#‏دلتنگی‬ 
در کدامین خاک جان گرفته 
و رشد می‌کند؟؟!!! 
که هر روز بزرگتر می‌شود

[یوسف رجبی]