- نود و چهارم -

چه رسم عجیبی است

هر که می‌رود، می‌ماند؛

می‌ماند و آنقدر در ذهنمان

بزرگ می‌شود

که گویی هست؛

...

فقط یک چیز می‌ماند،

و آن ...

عذاب شیرینی است که می‌کشیم؛

می‌کشیم و در فراقش می‌بافیم،

آسمان  و ریسمان خیالاتمان را

و همینطور می‌گذرد

"زندگی"

آنوقت، ما می‌مانیم و 

خندقی از دلتنگی به دورمان؛

نه پای رفتن می‌ماند و نه جای بودن

چه شیرینی عجیبی است این "فراق"

[ یوسف رجبی]