- نود و پنجم -

1.   کلافه می‌شوی و دنیا را هوار می‌کشی؛

آی دنیا؟؟!!! کجایت ایستاده‌ام؟؟!!!

گلایه می‌کنی و  مدام بغضت را

قورت می‌دهی در حلق پا به ماهت،

فارق از اینکه می‌گذرد ...

2.   همین که باران ببارد ...

ورقت بر می‌گردد،

بغضت می‌شکند

و تو می‌مانی و یک زندگی؛

آهای مرد‌.... دنیا روی شانه های توست

شانه هایت را خم مکن

[ یوسف رجبی]